Διάβασα πρόσφατα μια είδηση ότι η αλυσίδα super market COSTCO αφού δοκίμασε το ελληνικό ελαιόλαδο για μία χρονιά στα ράφια της, τελικά το απέσυρε και επανατοποθέτησε το ιταλικό που είχε νωρίτερα στα ράφια της.

Για να είμαι ειλικρινής έκανα αυτό που πολύ κάνουν όταν βλέπουν το τίτλο ενός άρθρου μπροστά τους στο facebook: διάβασα τα σχόλια, πριν καν διαβάσω τι έγραφε το άρθρο. Οι περισσότεροι τα έριχναν στη μαφία και το Βατικανό που δεν προτιμούν τα δικά μας ελαιόλαδα, άλλοι ήταν πιο σκεπτόμενοι και τα έβαλαν με την ελληνική κατάρα. Πριν διαβάσω το άρθρο σκέφτηκα ότι το πρόβλημα για την αλυσίδα θα ήταν η χαμηλότερη, από την αναμενόμενη ποιότητα. Άλλωστε δεν θα ήταν η πρώτη φορά…

Ωστόσο, σύμφωνα με το στέλεχος της Costco, οι πωλήσεις του συγκεκριμένου προϊόντος, με πρώτη ύλη το ελληνικό έξτρα παρθένο ελαιόλαδο, απείχαν πολύ από τις αναμενόμενες, ενώ ήταν σαφώς υποδεέστερες από αυτές που επιτυγχάνονταν όταν ως πρώτη ύλη η εταιρεία χρησιμοποιούσε το ιταλικό ελαιόλαδο.

Κι ενώ, όπως σημειώνει ο ίδιος, ως ποιότητα το ελληνικό ελαιόλαδο κάθε άλλο παρά υποδεέστερο ήταν, η επιστροφή της αλυσίδας στο ιταλικό έγινε επειδή “αυτό ήταν που ήθελαν οι πελάτες μας. Εχουν συνηθίσει σε αυτό που έχουν συνηθίσει, ενώ υπάρχει και μια αντίληψη ότι το ιταλικό έξτρα παρθένο ελαιόλαδο είναι κορυφαίο”.

Διαβάζοντας το άρθρο στάθηκα περισσότερο σε αυτή την παράγραφο όπως την παρουσίασε το έγκριτο agronews.gr

Με απλά λόγια η ποιότητα ήταν ισάξια του ιταλικού αλλά οι καταναλωτές δεν το εκτίμησαν ανάλογα με το ιταλικό λάδι. Και εδώ ερχόμαστε σε αυτό που πάντα λέω στα σεμινάριά μου: η τύχη ενός προϊόντος δεν εξαρτάται μόνο από την τιμή του ή μόνο από την ποιότητά του αλλά και από τις προτιμήσεις των καταναλωτών.

Γνωρίζω, για παράδειγμα, ότι ένα ελαιόλαδο που προέρχεται από την ποικιλία Μεγαρείτικη δεν θα αρέσει στο μέσο καταναλωτή, θα αρέσει όμως σε ένα ιδιαίτερο κοινό και εκεί πρέπει να απευθυνθεί ο μικρό-παραγωγός-έμπορος. Με αυτό τον τρόπο περιορίζω μεν το κοινό-στόχο αλλά και τις απαιτήσεις σε ποσότητα προϊόντος, κάτι πολύ σημαντικό για έναν μικροπαραγωγό. Παράλληλα, η ιδιαιτερότητα αυτή έχει πολλές πιθανότητες να πιάσει και καλύτερη τιμή από τα υπόλοιπα ελαιόλαδα διότι δέχεται πολύ χαμηλότερη ένταση ανταγωνισμού.

Σε πολύ αδρές γραμμές προτείνω όχι μόνο στους ελαιοπαραγωγούς, αλλά και στους περισσότερους Έλληνες μικρούς παραγωγούς αγροτικών προϊόντων τα εξής: Οργάνωση παραγωγής για μείωση κόστους. Στόχευση αγορών ανάλογα τις δυνατότητες. Προσαρμογή της παραγωγικής διαδικασίας στις ανάγκες της αγοράς. Συνεχή εκπαίδευση και κατάρτιση.

Η καλύτερη τιμή δεν έρχεται από μόνη της αλλά μέσα από μεθοδικά και στοχευμένα βήματα!

Αν θέλετε να μάθετε σε βάθος την ελαιοκομική τέχνη εγγραφείτε στη Σχολή Ελαιοκομίας