Στέβια: οδηγίες για πετυχημένη καλλιέργεια

Η στέβια (Stevia rebaudiana) είναι ένα βότανο που ανακαλύφθηκε τα τέλη του 19ου αιώνα στα υψίπεδα της Παραγουάης. Οι ντόπιοι Ινδιάνοι το χρησιμοποιούσαν ως γλυκαντική ύλη, αλλά και ως θεραπευτικό φυτό.

Η προέλευση του φυτού υποδεικνύει τις οικολογικές συνθήκες που μπορεί να ευδοκιμήσει και να αποτελέσει μια παραγωγική καλλιέργεια. Ειδικότερα, η στέβια αναπτύσσεται σε υποτροπικά, υγρά κλίματα όπου η ετήσια βροχόπτωση είναι πάνω από 700-800mm. Ανάλογα, το εύρος θερμοκρασιών επιβίωσης του φυτού είναι -5 μέχρι 41^οC, ενώ καλύτερη ανάπτυξη παρατηρείται μεταξύ 15-30^οC. 

Ως προς τις υπόλοιπες μετεωρολογικές παραμέτρους, ιδιαίτερη έμφαση πρέπει να δοθεί στην ατμοσφαιρική υγρασία της περιοχής καλλιέργειας, η οποία πρέπει να χαρακτηρίζεται από υψηλά επίπεδα. Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι πάντοτε επαρκής η παροχή άρδευσης στη φυτεία, διότι σε τόπους με ξηροθερμικές συνθήκες (άρα μεγάλο ποσοστό ξηρότητας της ατμόσφαιρας) υπάρχει κίνδυνος μάρανσης. Έμφαση πρέπει να δοθεί στον τρόπο άρδευσης της φυτείας, διότι παρά το γεγονός ότι ο καταιονισμός μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες υψηλής ατμοσφαιρικής υγρασίας ταυτόχρονα δημιουργεί ευνοϊκό περιβάλλον για προσβολή από μύκητες.

Το έδαφος που ευδοκιμεί η καλλιέργεια πρέπει να είναι καλά στραγγιζόμενο, με σχετικά όξινη αντίδραση ενώ αλκαλικά εδάφη περιορίζουν σημαντικά το ρυθμό ανάπτυξης του φυτού.  Ως προς τα επίπεδα γονιμότητας του εδάφους, η στέβια αυτοφύεται σε σχετικά άγονα εδάφη αλλά πειραματικά δεδομένα δείχνουν ότι αντιδρά ικανοποιητικά στην ενσωμάτωση κοπριάς πριν τη μεταφύτευση  και την εφαρμογή λίπανσης.