Στην αρχιτεκτονική τοπίου ως πάρκα ορίζονται οι εξωτερικοί χώροι, μεγάλης έκτασης (πάνω από 10 στρέμματα) στους οποίους υπάρχει σχετική αναλογία πράσινου και σκληρών υλικών. Αυτή ακριβώς η αναλογία καθορίζει τη βιοκλιματική συμπεριφορά του πάρκου ή διαφορετικά ρυθμίζει τις κλιματικές παραμέτρους και κυρίως τη θερμοκρασία και σχετική υγρασία.
Για λόγους κατανόησης, μπορούμε να διακρίνουμε τα πάρκα σε δύο μεγάλες κατηγορίες:
α) εκείνα που κυριαρχεί η παρουσία βλάστησης, με μικρή κάλυψη από σκληρά υλικά όπως πλάκες, τσιμέντο, κτήρια
β) εκείνα που παρατηρείται ισορροπία ανάμεσα σε πράσινο και κατασκευές.

Στην πρώτη περίπτωση, η ύπαρξη πολλών και διαφορετικών φυτικών ειδών σε συνδυασμό με την απουσία δομικών υλικών δημιουργεί έντονη διαφοροποίηση των κλιματικών συνθηκών σε σχέση με τον περιβάλλοντα χώρο. Ο μηχανισμός ψύξης και δρόσου του πάρκου βασίζεται στην έντονη απώλεια νερού με τη μορφή διαπνοής από τα φυτά αλλά και εξάτμισης από το έδαφος. Αποτέλεσμα αυτής της συμπεριφοράς είναι η δημιουργία ευνοϊκών κλιματικών συνθηκών για την παραμονή των επισκεπτών το καλοκαίρι, αλλά και η δυσκολία παραμονής το χειμώνα σε χώρους που δεσπόζουν τα αειθαλή δένδρα. Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα πάρκου αυτής της περίπτωσης είναι ο Εθνικός Κήπος!

Στη δεύτερη περίπτωση η διαφοροποίηση των συνθηκών είναι αισθητή μόνο στις περιοχές του πάρκου που κυριαρχεί βλάστηση, ενώ στους χώρους που είναι έντονη η παρουσία τσιμέντου και κατασκευών παρατηρούνται νησίδες θερμότητας. Αυτό έχει ως συνολικό αποτέλεσμα την θερμοκρασιακή εξισορρόπηση και την έλλειψη μεταβολών σε σχέση με το περιβάλλον. Χαρακτηριστικά παραδείγματα της δεύτερης περίπτωσης είναι το Πεδίο του Άρεως και μάλλον το σχεδιαζόμενο πάρκο του Ελληνικού.

Online πακέτο κατάρτισης Σχολή Αρχιτεκτονικής Τοπίου από το agronomist.gr