Ζεόλιθος και υδατική καταπόνηση στα αρωματικά φυτά

Είναι γνωστό ότι η έλλειψη νερού στις καλλιέργειες περιορίζει την παραγωγικότητα των φυτών, ενώ ταυτόχρονα υποβαθμίζει την ποιότητα των παραγόμενων προϊόντων. Στην περίπτωση των αρωματικών φυτών, η πτώση της παραγωγής και της ποιότητας αντανακλάται τόσο στις κλασικές συνιστώσες (βιομάζα, καρπός), όσο και στα αιθέρια έλαια.

Πολυάριθμες μελέτες έδειξαν ότι η υδατική καταπόνηση ασκεί σημαντική δυσμενή επίδραση στα χαρακτηριστικά απόδοσης, ενώ μειώνει και την ποσοστιαία περιεκτικότητα σε αιθέριο έλαιο. Ταυτόχρονα, η κατανομή των συστατικών του αιθέριου ελαίου αλλάζει με αρνητικό αντίκτυπο στην ποιοτική του αξία.

Ενδεικτικά, αναφέρονται οι καλλιέργειας μέντας από τους Tabatabaeie and Zari, 2007 όπου η αναλογία μενθόλης και των άλλων συστατικών του αιθέριου ελαίου επηρεάστηκε αρνητικά, καθώς και χαμομηλιού όπου φάνηκε συνολική μείωση της απόδοσης σε αιθέριο έλαιο (Razmjoo et al., 2008).

Η αντιμετώπιση της ξηρασίας και ο μετριασμός των επιπτώσεών της στην παραγωγή των φυτειών συνιστά ένα μεγάλο κεφάλαιο συζήτησης για επιστήμονες και παραγωγούς. Μια από τις προτεινόμενες και υποσχόμενες λύσεις είναι ο ζεόλιθος, ένα φυσικό ορυκτό ποικίλης σύστασης.

Γενικά, η θεωρία συνδέει τη σύσταση της εσωτερικής επιφάνειας του ζεόλιθου με την ικανότητα συγκράτησης νερού το οποίο εν συνεχεία αποδίδεται στο φυτό, σε περιόδους ξηρασίας. Πρόσφατη έρευνα (Ghanbari & Ariafar, 2013) αποδεικνύει ότι η εφαρμογή ζεόλιθου σε καλλιέργεια μέντας πιπερώδους (Mentha piperita) κατά την ξηρή περίοδο βελτίωσε την απόδοση σε αιθέριο έλαιο.

Ειδικότερα, 2,5 γρ ζεόλιθου σε απώλεια νερού 50% οδήγησε σε αύξηση όλων των δεικτών παραγωγικότητας του φυτού, ακόμα και της βιομάζας. Αυτά τα αποτελέσματα είναι ενθαρρυντικές ενδείξεις για επέκταση της εφαρμογής ζεόλιθου και σε άλλα αρωματικά/φαρμακευτικά φυτά.